Wie ben ik

Ik ben Ammar, een Syrische vluchteling uit het dorp Barisha in Idlib. Geboren op 1 januari 2001, heb ik mijn geliefde land verlaten onder moeilijke omstandigheden als gevolg van de oorlog. De verschrikkingen van de oorlog in Syrië, met bombardementen en geweld, dwongen mijn gezin en mij om te vluchten op zoek naar een veiligere plek. In 2017 begon mijn reis vol uitdagingen, waarbij ik naar Turkije reisde.

De zware reis

Mijn tijd in Turkije was ook niet gemakkelijk. Hoewel het een tijdelijke schuilplaats bood, was er constant de angst en onzekerheid over de toekomst. De hoop op een betere leven was aanwezig, maar het leven in Turkije bracht ook zijn eigen uitdagingen met zich mee. De strenge regels en discriminatie die vluchtelingen ondervonden, maakten het moeilijk om te integreren in de maatschappij. Uiteindelijk besloot ik naar Griekenland te reizen, op zoek naar een plek waar ik een nieuw leven kon opbouwen, vrij van de angst en onzekerheid die me jarenlang hadden achtervolgd.

Tijdens mijn reis naar Griekenland herinner ik me die pijnlijke momenten op een rubberboot, omringd door de geluiden van kinderen en het gehuil van vrouwen, terwijl ik leefde in angst en spanning. Mijn hart was beladen met herinneringen aan mijn land, met onvervulde dromen en mensen van wie ik hield en die ik achterliet. Ik herinnerde me dat moment toen ik Syrië verliet, waar mijn reis over land dezelfde scène droeg: hoop die zweefde tussen de golven, en angst die de harten vulde. Ik was op zoek naar een thuis dat mij veiligheid bood, en naar mensen van wie ik hield die me in die zware reis ontglipten.

De vlucht uit de realiteit

Tijdens mijn reis ontmoette ik veel mensen, onder wie degenen van wie de asielaanvragen werden afgewezen vanwege hun nationaliteiten. Die momenten waren enkele van de zwaarste die ik heb meegemaakt, waarbij ik de hoop verloor om ooit weer samen te zijn. De strenge wetten van de wereld dwongen ons om slechts nummers te zijn, alsof onze lijden niets betekenden.

Veiligheid en uitdaging in Nederland

Na jaren van lijden bereikte ik eindelijk Nederland. Hier voelde ik dat ik veilig was aangekomen, waar mensen vriendelijk naar me glimlachen. Ik kan wandelen zonder angst, zonder dat het spook van racisme me achtervolgt. Ik realiseerde me dat ik een mens ben, en dat er mensen zijn die me met respect en waardering behandelen.

Ik begon me te integreren in de Nederlandse samenleving, die wordt gekenmerkt door vriendelijkheid en gastvrijheid. Ik begon weer normaal te leven, sport te beoefenen en vrijwilligerswerk te doen, wat me hielp nieuwe culturen te leren kennen. Ik vind mezelf omringd door kansen, en ik weet zeker dat ik deze kansen zal benutten en iets goeds zal bijdragen aan dit land dat me een nieuwe kans op leven heeft gegeven.

Zoeken naar identiteit en verbondenheid

Maar ondanks dat, blijft er een plaats in mijn hart voor verlangen. Ik mis de omhelzing, die warme omhelzing die me een gevoel van veiligheid geeft. Ik heb momenten meegemaakt die me een andere kijk op de wereld hebben gegeven. Soms vraag ik me af wat de betekenis van verbondenheid is: is het gewoon een plek waar we wonen, of is het een gevoel dat ons vervult met rust?

Ik heb mezelf verteld dat ik hier ben om mijn verhaal te vertellen, het verhaal van iemand die vocht voor acceptatie en respect. Ik wil dat de lezer voelt dat er altijd licht aan het einde van de tunnel is, en dat de droom van een thuis nooit eindigt, maar elke dag vernieuwt.

Boodschap van hoop

Ik wil de wereld laten zien dat hoop niet sterft en dat uitdagingen sterke mensen kunnen creëren. Mijn reis is niet slechts een verhaal van ontsnapping, maar een verhaal van strijd en volharding. Soms denk ik terug aan die moeilijke dagen in de kampen, waar het leven vol zorgen en angst was, maar ik heb geleerd dat ik sterker ben dan ik dacht.

Elke keer dat ik mijn voeten op Nederlandse grond zet, voel ik dat ik dichter bij het realiseren van mijn dromen kom, dat ik opnieuw begin, en dat ik hier ben om deel uit te maken van deze gemeenschap. Ik zal blijven streven naar het verwezenlijken van mijn dromen en een stem zijn voor degenen die geen stem hebben, waarbij ik alles wat ik kan aanbied aan mijn nieuwe gemeenschap

Ammar Dale Bsal